Dubrovnik kabelbaan en oorlogsmuseum

Vandaag alweer de laatste dag. Een stralende dag zoals we nog niet hebben gezien. Dubrovnik is een zeer pittoreske stad met heel veel trappen. Vanaf het dichtstbijzijnde plein is het 78 traptreden naar ons appartement. In het appartement nog eens 40 traptreden. Ook als je de stad doorkruist, zoals ik graag vroeg in de ochtend in mijn eentje doe, als alle huisgenoten nog op één oor liggen, is het traplopen geblazen. Toerist zijn in Dubrovnik is een sportieve bezigheid. Goed voor de kuitspieren. 's Morgens zie je dat winkels en restaurants worden bevoorraad en komen de schuwe straatkatten tevoorschijn. Ik zag een kat rustig midden tussen de duiven zitten, net als die vogels op zoek naar iets te eten op straat. We zijn vandaag met de bekende Dubrovnik-kabelbaan naar een uitzicht punt gegaan. Mijn dochter van 14 verzuchtte dat de rode daken, die ze eerst zo prachtig vond, inmiddels wat minder indruk op haar maakten. Beeldinflatie noemen ze dat in de fotografie. Anders dan voor de rode daken bleven de kinderen een grote belangstelling hebben voor de vele Aziatische toeristen. In grote groepen en met hoedjes op zijn die overal in de stad te zien. Hard pratend en lachend en fotograferend. De kinderen probeerden steeds foto's van zichzelf en elkaar te maken met zoveel mogelijk 'Chinezen' er op. De mede-toerist als toeristische attractie! Bij de kabelbaan was ook zo'n groep mensen. Ze werden om de beurt door elkaar op de foto gezet samen met het mooie uitzicht op de oude stad met de rode daken. Met een camera op een selfie-stick die door een ander werd bediend. De kinderen ontdekten dat de fotograaf, voordat hij een foto nam, iets zei dat op tellen leek. Via Google translate, door te zoeken op 1, 2, 3 in het Chinees, Japans en andere talen, waarbij je ook hoort hoe die woorden worden uitgesproken, ontdekten ze dat de groep mensen die we vandaag gezien hebben Koreanen zijn. We hebben ook nog het oorlogsmuseum bezocht met informatie en foto's over de Joegoslavische oorlog en de beschietingen van Dubrovnik in de jaren 1991 en 1992 die grote schade hebben aangericht. Die schade is inmiddels met hulp van UNESCO en gespecialiseerde restaurateurs hersteld. Daarna hebben we nog op een idyllisch terrasje aan het water gezeten, geluncht, de koffers gepakt en zijn we met de taxi naar het vliegveld gegaan. Zo gestrest als het inchecken op luchthaven Zaventem op de heenreis verliep, zo relaxed was dat in Dubrovnik. We konden zo doorlopen. Er waren dan ook weinig passagiers op onze vlucht van Transavia van 16.15 uur; slechts 41! Inmiddels zijn we weer thuis. Het valt niet mee om zo'n mooie vakantiebestemming vroegtijdig te verlaten. Ik wordt daar bijna net zo verdrietig van als van de reden waarom we naar huis moesten gaan. Bijna, want naar Dubrovnik kunnen we altijd nog terug. Het afscheid van mijn moeder is definitief. Dank voor jullie aandacht en tot een volgende reis!